تشکل های کارگری در ایران موضوع و معضل بسیاری از فعالین این جنبش است. همواره تلاشی در این راه وجود دارد تا بتواند کارگران را به حقوق اولیه ی خود آگاه نموده و حساسیت آنها را به امر سازماندهی خودشان جلب کند. مبارزات طبقاتی کارگران در چندین سال گذشته در ایران پیشرفتهایی داشته و توانسته است خواست هایی را در واحد ها و کارخانجاتی بر کارفرما بقبولاند. در عین حال دستاورد ها و مبارزات کارگران در ایران حول هیچ چیزی نیست جز همان که به زندگی روزانه شان گره خورده است و اگر به دقت بنگریم سطح مبارزات کارگری در ایران و خواست ها همچنان در آستانه یک آگاهی عمومی برای طبقه کارگر قرار دارد. هنوز کارگران کارخانجات بزرگ و مراکز صنعتی خواست هایشان را بدرستی نشناخته اند و بر لزوم همبستگی طبقاتی شان آگاه نیستند .
اما در کنار تمامی شعارها و در کنار آن تلاش هایی که برای تحقق امر سازمانیابی طبقه کارگر انجام می شود ، تلاش برای به کرسی نشاندن حق ایجاد تشکل های آزاد کارگری در ایران همواره جز اصلی ترین شعار ها و مطالبات آنهاست. در سالهای گذشته دائما این شعار مطرح بوده و هرگونه تلاشی که فعالین کارگری و خود کارگران برای بدست آوردن این حق داشته اند علاوه بر تمامی مشکلات در بهترین حالت با سرکوب حاکمیت مواجه بوده. عمده ترین مشکلاتی که بر سر فعالین کارگری بوده ، بیش از هر چیز سرکوب بوده است که نتایج آن در افتراق و پراکندگی کارگران و فعالین اش خود را نشان داده است.
اما نقطه و کور سویی که به ظاهر فعالین سوسیالیست و کمونیست جامعه را چه در داخل یا خارج به خود جلب میکند و امید یک فعالیت کارگری و حرکت و اعتراضی را به آنها میدهد ، تشکل های کارگری است که اعلام موجودیت میکنند. تشکل های کارگری در سطوح مختلف و به شیوه های مختلف در سطح جامعه ما ظاهر می شوند ، اگر چه اندک. فرضا سندیکای اتوبوسرانی زمانی اعلام موجودیت نمود که مطمئن بود تعداد بسیاری از کارگران با این سندیکا همراه خواهند شد و بعد از گذشت مدتی حملات سرمایه داران هار ایران و دستگاه امنیتی شان به آنها آغاز گشت. تشکل های کارگری دیگری نیز وجود دارند که از مجموع فعالین کارگری تشکیل یافته که هر یک بنا به دغدغه های خاص خودشان در آن حضور دارند .
تشکل های کارگری را اگر بخواهیم بشناسیم بهتر است سطح پیشرفت مبارزات کارگران و کلیه موارد اتفاق افتاده را در کنار هر یک از تشکل ها قرار دهیم. منظور از تشکل در اینجا مشخصا همان مجموع چندین فعال کارگری است که در ظرف یک تشکل با هر نامی به فعالیت مشغولند. کمیته هماهنگی ، کمیته پیگیری، شورای همکاری و ... اینها را همه مجموعه فعالینی در برمیگیرد که با هدف بالابردن سطح آگاهی طبقاتی کارگران و جذب و متحد کردن کارگران دور هم جمع شده اند . تصوری وجود دارد که گویا این مجموعه از فعالین کارگری که نام تشکل های مختلف را بر خود قرار داده اند ، حکم طبقه کارگر ایران را دارند و یا اساسا کارگران ایران را تشکیل میدهند یا نمایندگی میکنند.از جمله فاکتورهایی که فرضا دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب برای برخی محکوم هستند این است که چرا این دانشجویان با شورای همکاری ادامه ی فعالیت نداده اند. اشاره میکنند که دانشجویان گویی از شعار متحد جنبش کارگری بودن فاصله گرفته اند.اگر چه که عده ای به هر بهانه ای سرکوب دانشجویان را جز تاکتیک های جدیدشان قرار داده اند ، اما من تنها مایلم به این بهانه بیان کنم که فرضا شورای همکاری یا تشکل های این چنینی چه نوع کارکردی در جامعه کارگری ایران دارند و اصولا شناخت اربابان تئوری از جمع های داخل تا چه حد است.
تشکل هایی که اکنون در ایران وجود دارند، به جز آندسته که خود کارگران آنها را خود با تاکید بر مطالبات روزمره شان تشکیل داده اند و یا حداقل به آن روی خوش نشان داده اند ،مانند سندیکای اتوبوسرانی یا غیره (که البته اینها نیز جای بررسی دارد) ، از دسته ای از فعالین تشکیل یافته است که اگر چه تلاش شان ارزشمند است اما براستی موفقیتی در راه هدفهایی که برای خود تعریف کرده اند ، کسب نکرده اند. انتظاری نیست که فرضا لزوما تا امروز حتما میبایستی تشکل آزاد کارگری بوجود می آمد ، بلکه حداقل می بایست سطحی از حرکت و تلاش در این راه را در آنها میدیدم .تشکل های کارگری همواره حول یک گروه از محافل شکل میگیرد و افراد درون آن ، خودشان برای عقب و جلو افتادن در رقابت هستند و حتی به درست ، نمی توانند از دایره ی جمع خودشان به بیرون اتفاقی را رقم بزنند . آنچیزی که مبنای شکل گیری این تشکل ها در پایه است در حقیقت بسیار می تواند پیشرو و در دوره ی خود مفید باشد اما در زمانی که می بایست برای امر مشخصی نظری صادر شود یا حرکتی را تدارک ببینند، همیشه یک جای کار می لنگد. بیش از اینکه درد مشترک تمام این تشکل ها عامل پیوند شان باشد ، مسائل حاشیه ای ، سکت ها و منافعی به جز منفعت طبقه کارگر عامل جدایی هستند. اگر چه منافع طبقاتی کارگران در این تشکل ها بسیار موضوع بحث هستند ، اما هر کس بنا به هر دلیلی که به تشکل وارد شده باشد به دنبال تعریف منفعت خاص خود در هر پراتیکی است.
تشکل های کارگری متاسفانه خودبخود نتوانسته اند در بیرون از خود موجب پیشروی طبقه کارگر را فراهم نمایند و به امر تشکل یابی و سازمان یابی کارگران کمک کنند . زمانی که اتفاقاتی در جامعه کارگری ایران به وقوع می پیوندد ، بنا به این که بسیار عینی و در دستور می شوند و نیاز به سفسطه ی تئوریک ندارند ، همکاری ها نزدیک تر می شود و همه حول یک موضوع شاید برای چند روزی بتوانند با هم بیانیه صادر کنند و یا کار مشترکی را به پیش ببرند ، اما در لحظاتی که کار مشترک آنی وجود ندارد ، برای هر تعریفی از کار یا هر پیشنهادی برای پیشبرد امر کارگران و نزدیک تر شدن به اهداف تشکل مشکلات سر بر می آورند .
اینکه ما مبارزه طبقاتی جاری را با این تشکل ها تبیین کنیم و ببینیم بسیار کودکانه است اما در واقع می توان گفت که این جمعها فعالین کارگری ای هستند که برای پیشبرد امر کارگران مایلند حرکتی کنند و در مقاطعی می توانند تاثیر گذار باشند. همانطور که لزوما ارتباط با این تشکل ها لزوما معنای ارتباط با طبقه کارگر ایران را نخواهد داد ، عدم فعالیت مشترک با آنها نیز به معنی قطع ارتباط با طبقه کارگر ایران نیست. مبارزه طبقاتی بدون تشکل های کارگری نیز برقرار است و لزوما ارتباط با این تشکل ها به معنی دخیل شدن و تاثیر گذاشتن بر مبارزه طبقاتی و یا امر پرولتاریا نیست. متاسفانه این خنده دار شده است که تصور کنیم میبایست با پا گذاشتن به محافل شبانه ی تشکل های کارگری امر مبارزه ی طبقاتی را پیش برد . این که این چنین است را میبایست بررسی کرد ، اما واقعیت این است که تشکل ها نتوانستند تاثیر خاصی بر مبارزات طبقاتی بگذارند. مبارزات طبقاتی و خیلی ساده تر مبارزات کارگران جایی در بیرون از اینها و در درون کارخانه ها و کارگاه ها برقرار است .اینکه چگونه بتوان کارگران کارخانه های بزرگ را نسبت به وضعیت شان حساس کرد و به هر شکل به آنها قدرت طبقاتی شان را نشان داد می تواند یکی از اموری باشد که تشکل های کارگری و مشخصا فعالین کارگری فعال به آن بپردازند. اما همانطور که گفته شد با توجه به فضایی که بر نشست های این فعالین حاکم است و همچنین بنا به دلایل دیگری که ناشی از فضای حاکم بر فعالین سیاسی در ایران است ، می بایست مبارزات کارگران را در کارخانه ها و فابریک ها دنبال نمود و نه در تشکل های این چنینی . تشکل های کارگری به واقع اکنون یا دادگاه تشخیص خطوط چپ از راست و تردیونیونیسم از غیره است و یا مکانی برای سبقت های سیاسی.
مشکلات این دسته از فعالین در واقع تماما به پای خودشان نیست و بخشی از آن مربوط به سبک کار سیاسی است که مبنای فعالیت برخی شده است و همچنین سبک کاری که به نظر فعالین خارج از ایران درست می آید.
در خارج از این گود و در خارج از بحث های تمامی این جریانات ، کارگران در هر لحظه ای که خود لازم بدانند به میدان میایند و برای گرفتن مطالباتشان ، براساس درک و آگاهی شان پا به عرصه ی مبارزه می گذارند و راهی جز تحلیل برای ما باقی نمی گذارند. کارگران ، خود رهبران شان را به درستی می شناسند و دانشجویان چپ نیز بهتر از هر کس می دانند که چگونه اتحاد این دو جنبش را با هم بوجود آورند ، پس مواظب باشید که در راه سرکوب سیاسی یکدیگر تئوری های بی ربط نبافید.
اما در کنار تمامی شعارها و در کنار آن تلاش هایی که برای تحقق امر سازمانیابی طبقه کارگر انجام می شود ، تلاش برای به کرسی نشاندن حق ایجاد تشکل های آزاد کارگری در ایران همواره جز اصلی ترین شعار ها و مطالبات آنهاست. در سالهای گذشته دائما این شعار مطرح بوده و هرگونه تلاشی که فعالین کارگری و خود کارگران برای بدست آوردن این حق داشته اند علاوه بر تمامی مشکلات در بهترین حالت با سرکوب حاکمیت مواجه بوده. عمده ترین مشکلاتی که بر سر فعالین کارگری بوده ، بیش از هر چیز سرکوب بوده است که نتایج آن در افتراق و پراکندگی کارگران و فعالین اش خود را نشان داده است.
اما نقطه و کور سویی که به ظاهر فعالین سوسیالیست و کمونیست جامعه را چه در داخل یا خارج به خود جلب میکند و امید یک فعالیت کارگری و حرکت و اعتراضی را به آنها میدهد ، تشکل های کارگری است که اعلام موجودیت میکنند. تشکل های کارگری در سطوح مختلف و به شیوه های مختلف در سطح جامعه ما ظاهر می شوند ، اگر چه اندک. فرضا سندیکای اتوبوسرانی زمانی اعلام موجودیت نمود که مطمئن بود تعداد بسیاری از کارگران با این سندیکا همراه خواهند شد و بعد از گذشت مدتی حملات سرمایه داران هار ایران و دستگاه امنیتی شان به آنها آغاز گشت. تشکل های کارگری دیگری نیز وجود دارند که از مجموع فعالین کارگری تشکیل یافته که هر یک بنا به دغدغه های خاص خودشان در آن حضور دارند .
تشکل های کارگری را اگر بخواهیم بشناسیم بهتر است سطح پیشرفت مبارزات کارگران و کلیه موارد اتفاق افتاده را در کنار هر یک از تشکل ها قرار دهیم. منظور از تشکل در اینجا مشخصا همان مجموع چندین فعال کارگری است که در ظرف یک تشکل با هر نامی به فعالیت مشغولند. کمیته هماهنگی ، کمیته پیگیری، شورای همکاری و ... اینها را همه مجموعه فعالینی در برمیگیرد که با هدف بالابردن سطح آگاهی طبقاتی کارگران و جذب و متحد کردن کارگران دور هم جمع شده اند . تصوری وجود دارد که گویا این مجموعه از فعالین کارگری که نام تشکل های مختلف را بر خود قرار داده اند ، حکم طبقه کارگر ایران را دارند و یا اساسا کارگران ایران را تشکیل میدهند یا نمایندگی میکنند.از جمله فاکتورهایی که فرضا دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب برای برخی محکوم هستند این است که چرا این دانشجویان با شورای همکاری ادامه ی فعالیت نداده اند. اشاره میکنند که دانشجویان گویی از شعار متحد جنبش کارگری بودن فاصله گرفته اند.اگر چه که عده ای به هر بهانه ای سرکوب دانشجویان را جز تاکتیک های جدیدشان قرار داده اند ، اما من تنها مایلم به این بهانه بیان کنم که فرضا شورای همکاری یا تشکل های این چنینی چه نوع کارکردی در جامعه کارگری ایران دارند و اصولا شناخت اربابان تئوری از جمع های داخل تا چه حد است.
تشکل هایی که اکنون در ایران وجود دارند، به جز آندسته که خود کارگران آنها را خود با تاکید بر مطالبات روزمره شان تشکیل داده اند و یا حداقل به آن روی خوش نشان داده اند ،مانند سندیکای اتوبوسرانی یا غیره (که البته اینها نیز جای بررسی دارد) ، از دسته ای از فعالین تشکیل یافته است که اگر چه تلاش شان ارزشمند است اما براستی موفقیتی در راه هدفهایی که برای خود تعریف کرده اند ، کسب نکرده اند. انتظاری نیست که فرضا لزوما تا امروز حتما میبایستی تشکل آزاد کارگری بوجود می آمد ، بلکه حداقل می بایست سطحی از حرکت و تلاش در این راه را در آنها میدیدم .تشکل های کارگری همواره حول یک گروه از محافل شکل میگیرد و افراد درون آن ، خودشان برای عقب و جلو افتادن در رقابت هستند و حتی به درست ، نمی توانند از دایره ی جمع خودشان به بیرون اتفاقی را رقم بزنند . آنچیزی که مبنای شکل گیری این تشکل ها در پایه است در حقیقت بسیار می تواند پیشرو و در دوره ی خود مفید باشد اما در زمانی که می بایست برای امر مشخصی نظری صادر شود یا حرکتی را تدارک ببینند، همیشه یک جای کار می لنگد. بیش از اینکه درد مشترک تمام این تشکل ها عامل پیوند شان باشد ، مسائل حاشیه ای ، سکت ها و منافعی به جز منفعت طبقه کارگر عامل جدایی هستند. اگر چه منافع طبقاتی کارگران در این تشکل ها بسیار موضوع بحث هستند ، اما هر کس بنا به هر دلیلی که به تشکل وارد شده باشد به دنبال تعریف منفعت خاص خود در هر پراتیکی است.
تشکل های کارگری متاسفانه خودبخود نتوانسته اند در بیرون از خود موجب پیشروی طبقه کارگر را فراهم نمایند و به امر تشکل یابی و سازمان یابی کارگران کمک کنند . زمانی که اتفاقاتی در جامعه کارگری ایران به وقوع می پیوندد ، بنا به این که بسیار عینی و در دستور می شوند و نیاز به سفسطه ی تئوریک ندارند ، همکاری ها نزدیک تر می شود و همه حول یک موضوع شاید برای چند روزی بتوانند با هم بیانیه صادر کنند و یا کار مشترکی را به پیش ببرند ، اما در لحظاتی که کار مشترک آنی وجود ندارد ، برای هر تعریفی از کار یا هر پیشنهادی برای پیشبرد امر کارگران و نزدیک تر شدن به اهداف تشکل مشکلات سر بر می آورند .
اینکه ما مبارزه طبقاتی جاری را با این تشکل ها تبیین کنیم و ببینیم بسیار کودکانه است اما در واقع می توان گفت که این جمعها فعالین کارگری ای هستند که برای پیشبرد امر کارگران مایلند حرکتی کنند و در مقاطعی می توانند تاثیر گذار باشند. همانطور که لزوما ارتباط با این تشکل ها لزوما معنای ارتباط با طبقه کارگر ایران را نخواهد داد ، عدم فعالیت مشترک با آنها نیز به معنی قطع ارتباط با طبقه کارگر ایران نیست. مبارزه طبقاتی بدون تشکل های کارگری نیز برقرار است و لزوما ارتباط با این تشکل ها به معنی دخیل شدن و تاثیر گذاشتن بر مبارزه طبقاتی و یا امر پرولتاریا نیست. متاسفانه این خنده دار شده است که تصور کنیم میبایست با پا گذاشتن به محافل شبانه ی تشکل های کارگری امر مبارزه ی طبقاتی را پیش برد . این که این چنین است را میبایست بررسی کرد ، اما واقعیت این است که تشکل ها نتوانستند تاثیر خاصی بر مبارزات طبقاتی بگذارند. مبارزات طبقاتی و خیلی ساده تر مبارزات کارگران جایی در بیرون از اینها و در درون کارخانه ها و کارگاه ها برقرار است .اینکه چگونه بتوان کارگران کارخانه های بزرگ را نسبت به وضعیت شان حساس کرد و به هر شکل به آنها قدرت طبقاتی شان را نشان داد می تواند یکی از اموری باشد که تشکل های کارگری و مشخصا فعالین کارگری فعال به آن بپردازند. اما همانطور که گفته شد با توجه به فضایی که بر نشست های این فعالین حاکم است و همچنین بنا به دلایل دیگری که ناشی از فضای حاکم بر فعالین سیاسی در ایران است ، می بایست مبارزات کارگران را در کارخانه ها و فابریک ها دنبال نمود و نه در تشکل های این چنینی . تشکل های کارگری به واقع اکنون یا دادگاه تشخیص خطوط چپ از راست و تردیونیونیسم از غیره است و یا مکانی برای سبقت های سیاسی.
مشکلات این دسته از فعالین در واقع تماما به پای خودشان نیست و بخشی از آن مربوط به سبک کار سیاسی است که مبنای فعالیت برخی شده است و همچنین سبک کاری که به نظر فعالین خارج از ایران درست می آید.
در خارج از این گود و در خارج از بحث های تمامی این جریانات ، کارگران در هر لحظه ای که خود لازم بدانند به میدان میایند و برای گرفتن مطالباتشان ، براساس درک و آگاهی شان پا به عرصه ی مبارزه می گذارند و راهی جز تحلیل برای ما باقی نمی گذارند. کارگران ، خود رهبران شان را به درستی می شناسند و دانشجویان چپ نیز بهتر از هر کس می دانند که چگونه اتحاد این دو جنبش را با هم بوجود آورند ، پس مواظب باشید که در راه سرکوب سیاسی یکدیگر تئوری های بی ربط نبافید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر